در سال ۱۹۳۶ خانواده لیکف شهر را ترک کردند و به اعماق جنگل‌های سیبری رفتند و تا سال ۱۹۷۸ در انزوای کامل در آنجا زندگی کردند.
خانواده ای که ۴۲ سال تنها در سیبری زندگی کردند
عبارات مهم : خلبان
در سال ۱۹۷۸، یک خلبان هلی کوپتر هنگام پرواز روی جنگل های سیبری چیز عجیبی دید. او چند صدمتر بالاتر از دامنه کوه یک فضای باز خالی در میان جنگل دید. از آنجا که این فضای شبیه مزرعه بود او را متعجب کرد، چون نشان می داد کسی در آن زندگی می کند.
خانواده‌ای که ۴۲ سال تنها در سیبری زندگی کردند
با این حال این زمین بیش از ۲۰۰ کیلومتر از نخستین سکونتگاه انسانی فاصله داشت. علاوه بر این، مقامات شوروی هیچ مدرکی نداشتند که نشان بدهد کسی در این منطقه زندگی می کند. خلبان فرستاده شده است بود تا جایی جهت فرود گروهی از زمین شناسان جهت اکتشاف سنگ آهن پیدا کند. زمین شناسان بعد از مطلع شدن از چیزی که خلبان دیده بود، تصمیم به بررسی گرفتند و هنگامی که از کوه اوج رفتند یک کلبه چوبی در کنار رود مشاهده کردند.
این کلبه تنها یک اتاق تنگ، کثیف، کهنه و سرد داشت. کف آن از پوست سیب زمینی و پوست دانه های کاج تشکیل شده است بود. به مشکل می شد باور کرد کسی واقعا در آن زندگی می کند. ولی واقعا یک خانواده پنج نفری در آن زندگی می کردند. هرچه زمین شناسان خانواده لیکف را می شناختند با داستان باورنکردنی زندگی آن ها آشنا می شدند.
بزرگ خانواده لیکف پیرمردی به نام کارپ و یکی از مردان مومن ارتدوکس در روسیه بود. بعد از آنکه بولشویک های بی ایمان در سال ۱۹۱۷ حکومت روسیه را در دست گرفتند، آن ها با آزار و اذیت مواجه شدند. بولشویک ها مسیحیت را غیرقانونی کردند و برادر کارپ را در سال ۱۹۳۶ کشتند. کارپ فورا با خانواده اش شهر را ترک کرد و به جنگل رفت.
او همسرش (آکولینا) و دو فرزندش (ساوین و ناتالیا) را به اعماق جنگل برد و چهار دهه درانزوای کامل زندگی کردند. در این مدت خانواده لیکف صاحب دو فرزند دیگر (دیمتری و آگافیا) هم شد. هیچ یک از آن ها غیر از اعضای خانواده خود تا سال ۱۹۷۸ هیچ انسان دیگری ندیده بودند. انزوا زنده ماندن را جهت آن ها بسیار سخت کرده بود. هنگامی که برف و طوفان محصول آن ها را در سال ۱۹۶۱ از بین برد مجبور شدند کفش و پوست بخورند. آکولینا ترجیح داد از گرسنگی بمیرد تا فرزندانش گرسنه نمانند.
در سال ۱۹۳۶ خانواده لیکف شهر را ترک کردند و به اعماق جنگل‌های سیبری رفتند و تا سال ۱۹۷۸ در انزوای کامل در آنجا زندگی کردند.
باوجود مشکل هایی که این خانواده تحمل می کردند، عجیب است که تمایلی به کمک گرفتن از زمین شناسان و ترک جنگل نداشتند. در ابتدا، تنها هدیه ای که این خانواده از زمین شناسان قبول کردند نمک بود. در نهایت، چاقو، چنگال، دستگیره، غلات، خودکار، کاغذ و مشعل الکتریکی هم پذیرفتند.
با این وجود، در سال ۱۹۸۱ سه نفر از چهار فرزند خانواده طی چند روز جان خود را از دست دادند. هنگامی که دیمیتری ذات الریه گرفت، زمین شناسان می درخواست کردند با هلی کوپتر او را به بیمارستان ببرند. ولی او حاضر نشد خانواده اش را ترک کند و به آن ها گفت: انسان هرچقدر خدا بخواهد عمر می کند.
برخی معتقدند علت فوت و میر کودکان این بود که زمین شناسان آن ها را در معرض میکروب هایی قرار دارند که نسبت به آن مصون نبودند. ولی نویسنده ای به نام واسیلی پسکوف علت فوت آن ها را نارسایی کلیه می داند. به دنبال این فوت ها، زمین شناسان تلاش کردند کارپ و فرزند باقی مانده اش را قانع کنند جنگل را ترک کنند. هر دو امتناع کردند و به زندگی راحت خود ادامه دادند.
آگافیا بعد از فوت پدرش در سال ۱۹۸۸ تنها عضو زنده خانواده لیکف شد. او در ژانویه ۲۰۱۶ تیتر خبر ها شد و سپس در ۷۱ سالگی به بیمارستان برده شد تا پایش را درمان کند، بعد از آن به جنگل و منزل همیشگی خود بازگشت.
خانواده‌ای که ۴۲ سال تنها در سیبری زندگی کردند
واژه های کلیدی: خلبان | زندگی | فرزند | خانواده | فرزندان | خانواده | بیمارستان | اخبار گوناگون
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
